Angliya g’alaba qozonmoqda, ammo saralash zerikarliligicha qolmoqda

Angliya terma jamoasi JCH-2026 saralashida ishonchli tarzda olg‘a siljimoqda, biroq navbatdagi g‘alaba yana bir bor bunday o‘yinlarning qanchalik tomoshabopligini muhokama qilishga sabab bo‘ldi. Andorra ustidan qozonilgan so‘nggi g‘alaba (2:0) shunday uchrashuvlarning odatiy tusga kirganini ko‘rsatdi: raqiblar katta kuch bilan himoyalanmoqda, inglizlar esa yorqin vaziyatlarsiz to‘pni uzoq vaqt nazorat qilish bilangina cheklanmoqda.

Saralashlar tarixi shuni ko‘rsatadiki, Angliya deyarli qiyinchiliklarga duch kelmayapti. So‘nggi 30 yil ichida jamoa atigi to‘rtta saralash o‘yinida mag‘lubiyatga uchragan, 2009-yildan beri esa bu bosqichda mag‘lubiyat nimaligini bilmaydi. Bunday ko‘rsatkichlar fonida o‘yinchilarning o‘zlari motivatsiya topish qiyinligini tan olishlari taajjublanarli emas. Masalan, Ueyn Runi saralash o‘yinlarini “dahshatli” va “ma’nosiz” deb atagan.

Shunga qaramay, muxlislar dramatik lahzalarni ham eslashadi: Devid Bekxemning 2001-yilda Gretsiyaga qarshi hal qiluvchi jarima zarbasi yoki Runining 2003-yildagi debyuti kabi. Boshqa tomondan, 2007-yilda Xorvatiyadan mag‘lubiyat va Stiv Maklarenning soyabon ostidagi mashhur surati muvaffaqiyatsizlik ramziga aylandi.

Bugungi kunda Tomas Tuxel rahbarligida Angliya barqarorlik va yuqori natijalarni namoyish etmoqda, ammo aynan shu jihat o‘yinlarni keskinlikdan mahrum qilmoqda. Haqiqiy sinov jamoani asosiy o‘yinlarda kutmoqda – masalan, Belgradda Serbiyaga qarshi o‘yinda, u yerda raqibning muhiti va darajasi butunlay boshqacha keskinlikni va’da qilmoqda.